Celaleddin-i Rumi'nin Mesnevi'sinden Kör,Sağır ve Çıplak.. ‘’Üç kişinin birisi pek uzakları görürdü, fakat gözü kör; Süleyman’ı görmezdi de karıncanın ayağını görürdü!Öbürü pek keskin işitirdi,fakat sağır!Âdeta bir defineydi.İçinde yarım arpa kadar bile altın yok! Üçüncüsü çırılçıplak, edep yeri açık bir adamdı.Elbisesinin etekleri uzun!Kör dedi ki: “İşte bak, şuracıktan atlılar gelmekte.Onların nereli olduklarını ve kaç kişi olduklarını görüyorum.”Sağır “Evet,ben de duydum,gizli açık ne söylüyorlarsa işittim” dedi.Çıplak “Benim korkum da şundan:Gelirlerse elbisemin eteğini keserler!” dedi.Kör dedi ki: “İşte bak,yaklaştılar.Hadi onlar gelip çatmadan,bizi yakalayıp dövmeden,bağlamadan biz kaçalım.”Sağır dedi ki: “Hakikaten dostlar,gürültü gittikçe yaklaşıyor,haydin!Çıplak,eyvahlar olsun, dedi…gelirlerse tamah ederler,elbisemi alırlar,ben hiç emin değilim!Şehri bırakıp çıktılar,koşa koşa bir köye geldiler.Köyde bir kuş buldular.Kuşun vücudunda zerre kadar et yoktu,öyle arıktı ki!Ölmüş bir kuştu,kemikleri bile incelmiş,ipliğe dönmüştü.O kuşu yediler.Üçü de tok filler gibi semirip şiştiler.Üç genç de öyle şişmanladılar ki şişmanlıktan âleme sığamaz oldular!Bu kadar şişmanlıkla,bu koskocaman kelleyle,kulakla,bu iri yedi endamla beraber kapının çatlağından süzülüp geçtiler!Ölüm gizlidir,görünmez,acayip bir çıkış yeridir.İşte bak,kervanlar birbiri ardına ulanmış,o kapının gizli çatlağından geçip gitmede!O çatlağı arasan göremezsin ama ondan bunca kişileri geçirdiler,gelin evine güvey götürür gibi götürdüler.Sağır,istektir,dilektir.Bizim ölümümüzü duydu da kendi ölümünü duymadı,kendi görünüşünü görmedi.Kör de hırstır.Halkın ayıbını kıldan kıla görür,bir bir söyler de,Kör gözü kendi ayıbını zerre kadar göremez,fakat gene de âlemin ayıbını arar!Çıplak,elbisesinin eteğini kesecekler diye korkuyor ama çıplak adamın eteğimi olur ki kessinler!Dünyaya kapılan hem iflas etmiştir,korkaktır.Halbuki hırsızlardan hiç de korkmaması lâzım.Zaten dünyaya çıplak geldi,çıplak gidecek.Böyle olduğu halde hırsızlardan korkusundan yüreği kan olmakta!Fakat hayattayken bunca feryad etti ağlayıp sızladıydı ya,ölürken kendiside bu korkusuna şaşar,güler!O zaman zengin hiçbir pulu olmadığını…zeki,hiçbir hüneri bulunmadığını anlar.’’
.
.
Celaleddin-i Rumi
0 $type={blogger}: